بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز

إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَرٍ

حقيقت ما هر چيزى را به اندازه آفريديم.

وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ

و فرمان ما جز يكى نيست، همانند چشم بر هم زدن.

وَ لَقَدْ أَهْلَكْنا أَشْياعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ

و بيقين (افراد) مشابه شما را هلاك كرديم، پس آيا ياد آورنده (و پندگيرنده‌اى) هست؟!

وَ كُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ

و هر چيزى كه انجامش دادند در نوشته‌هاى متين (نامه اعمالشان ثبت) است.

وَ كُلُّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ

و هر كوچك و بزرگى نوشته شده است.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ

در حقيقت پارسايان (خود نگهدار) در بوستان‌هاى (بهشتى) و نهرها هستند.

فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ

در جايگاه راستين، نزد بزرگ فرمانرواى توانا.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ الرَّحْمٰنُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ (خداى) گسترده‌مهر،

عَلَّمَ الْقُرْآنَ

قرآن را آموزش داد؛

خَلَقَ الْإِنْسانَ

انسان را آفريد،

عَلَّمَهُ الْبَيانَ

« بيان »را به او آموزش داد.

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ

خورشيد و ماه، حساب شده (در حركت) اند،

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ

و گياه و درخت (براى او) سجده مى‌كنند.

وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمِيزانَ

و آسمان را برافراشت، و ترازو (و معيار) را نهاد،

أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ

تا اينكه در مورد ترازو (و معيار) طغيان مكنيد.

وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْمِيزانَ

و وزن را بر (اساس) دادگرى برپا داريد و ترازو را (نكاهيد و به مردم) خسارت نزنيد.

وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ

و زمين را براى آفريدگان نهاد،

فِيها فاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْأَكْمامِ

در حالى كه در آن ميوه و درخت خرماى داراى شكوفه است،

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحانُ

و دانه (هاى) داراى برگ و گياه خوشبوست.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس (اى انسان‌ها و جنيان) كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ صَلْصالٍ كَالْفَخَّارِ

انسان را از گل خشكيده‌اى همچون سفال آفريد،

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ

و جن را از زبانه (رنگارنگ بى‌دود) آتش آفريد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ

(او) پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر است.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ

دو دريا را درآميخت، در حالى كه روبروى همديگرند،

بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ

(و) بين آن دو مانعى است تا به يكديگر تجاوز نكنند.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ

از آن دو (دريا) مرواريد و مرجان بيرون مى‌آيد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

وَ لَهُ الْجَوارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلامِ

و (كشتى‌هاى) روان گشته در دريا كه پديد آمده همچون كوه‌هاست فقط از آن اوست.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت‌هاى پروردگارتان را دروغ مى‌انگاريد؟!

كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ

همه كسانى كه روى آن (زمين) هستند فناپذيرند،

وَ يَبْقيٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ

و ذات پروردگارت كه شكوهمند و ارجمند است باقى مى‌ماند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به خورشيد و (تابش) نيمروزش!

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

سوگند به ماه هنگامى كه در پى آن در آيد!

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

سوگند به روز هنگامى كه آن را آشكار سازد!

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

سوگند به شب هنگامى كه آن را فراگيرد!

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

سوگند به آسمان و آنكه آن را بنا كرد!

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

سوگند به زمين و آنكه آن را گستراند!

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

سوگند به نفس و آنكه آن را مرتب ساخت!

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

و بد كاريش و پارسايى‌اش را به او الهام كرد،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه بيقين كسى كه آن را [پاك كرد و] رشد داد رستگار (و پيروز) شد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و بيقين كسى كه آن (نفس را با گناه آلوده كرد و) پوشاند، نوميد شد!

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

(قوم)« ثمود »بخاطر طغيانش (پيامبرش را) تكذيب كردند،

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آنگاه كه بدبخت‌ترين‌شان برانگيخته شد؛

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

و فرستاده خدا به آنان گفت:« ماده شتر (معجزه آساى) خدا و آبشخور آن را (واگذاريد.) »

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

و او را تكذيب كردند و آن را پى كردند؛ پس پروردگارشان به سبب پيامد [گناه‌] شان آنان را هلاك ساخت و آنها را (با خاك) يكسان كرد!

وَ لا يَخافُ عُقْباها

در حالى كه از فرجام آنها نمى‌ترسد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به انجير و زيتون!

وَ طُورِ سِينِينَ

سوگند به كوه پر بركت (طور سينا)!

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

سوگند به اين سرزمين امن (مكه)!

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

بيقين انسان را در بهترين (نظام معتدل و) استوار آفريديم،

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به فروترين (و خوارترين مرحله) فروتران باز گردانديم،

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى كه ايمان آوردند و [كارهاى‌] شايسته انجام دادند، پس براى آنان پاداشى بى‌پايان است.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس بعد (از اين دلايل) چه چيزى تو را به تكذيب كردن (روز) جزا واداشت؟!

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا داورترين داوران نيست؟!